Dag 14

Om half vijf op, vijf uur ontbijt en met de shuttle maar het station. Gelukkig zat het verkeer mee en waren we lekker vroeg, vooraan in de rij. En weer terug, want alle mannen en vrouwen werden apart in twee rijen opgesteld om vervolgens gescand te worden. Toen moesten al onze tassen op een plateau en gingen er snuffelhonden langs. Tassen daarna door de scan en naar de ticketprinter. En opnieuw door de scan en controle. Na een uurtje wachten mochten wij eerste klas reizigers (!) het eerst door de poortjes naar de trein, dat was dan wel weer prettig. Mooie trein, ruime stoelen, maar naast ons een paar jonge Fransen die lange wetenschappelijke gesprekken met elkaar voerden met veel aaahhhh's en eeeeehhhh' s. Erg irritant. Gelukkig hielden ze dat niet de hele reis vol en was er af en toe rust. Maar al met al was het 6 uur lang een behoorlijk kippenhok, of het lag aan mij, te kort slaap....
We werden keurig van het station gehaald door een neef (we zijn hier nu familie) en na een lunch en onze koffer ophalen van the office (die was hierheen gebracht, zodat we maar met 1 tas op safari hoefden) reden we naar het huis van tante. En daar voel vooral Ruud met zijn neus in de boter: o.a. elke vrijdagavond is er met vrienden een gebedsbijeenkomst van de 7e- daags adventisten, waarbij we mee mochten zingen uit het gezangboek en onderdeel waren van gebeden en thanksgiving. Heel bijzonder. Het voelt ongemakkelijk, bij wildvreemden te logeren, but we are family now!